ਕਹਾਣੀ: ਜਲੇਬੀਆਂ
ਉਹ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਨੰਬਰਦਾਰ ਸੀ। ਖਾਨਦਾਨੀ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਜਵਾਨੀ ‘ਚ ਸਿਰਕੱਢ ਪਹਿਲਵਾਨ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਨਾਮੀ
ਉਹ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਨੰਬਰਦਾਰ ਸੀ। ਖਾਨਦਾਨੀ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਜਵਾਨੀ ‘ਚ ਸਿਰਕੱਢ ਪਹਿਲਵਾਨ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਾਰਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਨਾਮੀ
ਰੇਡੀਓ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਭਾਗ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰੋਡਿਊਸਰ ਨੇ ਲੇਖਕ ਤੇ ਕਵੀ ਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆ ਕਰ ਛੱਡਿਆ ਸੀ। ਕਵੀ ਨੇ ਵੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ
ਪੁਰਾਤਨ ਲੋਕ ਕਥਾ ਹੈ। ਇਕ ਨਦੀ ਕੰਢੇ ਮੱਝ ਅਤੇ ਬਗਲਾ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਇਕ-ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਵਿਖਾਉਣ ਲਈ ਸੋਚਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਅਕਸਰ ਇਕ ਦੂਜੇ
ਬਾਪੂ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਲੇਖ ਰਾਜ ਵਲੈਤੋਂ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਭੱਜਾ ਆਇਆ। ਅੰਤਿਮ ਰਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਕਰਕੇ ਵਿਹਲੇ ਹੋਏ ਲੇਖ ਰਾਜ ਨੂੰ ਭਰਾਵਾਂ
-ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਮਾਨ ਹੁਣ ਇਹ ਪਿੰਡ ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਓਪਰਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ। ਆਪਣਾ ਲੱਗਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਇੰਜ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਆਤਮਾ ਕਿਸੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੇ
ਮੈਂ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣਾ ਪਿਤਾ-ਪੁਰਖੀ ਕਿੱਤਾ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਬਾਪੂ ਦੇ ਨਾਲ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਕੰਮ ਦੇ ਲਈ ਹੱਥ ਵੰਡਾਉਣ ਲੱਗ
ਸਟੇਸ਼ਨ ‘ਤੇ ਬਣੀ ਇਕ ਝੁੱਗੀ ਵਿਚ ਡੰਗ ਟਪਾਉਂਦੇ ਗ਼ਰੀਬ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਜੋ ਕਿ ਕੂੜੇ-ਕਰਕਟ ‘ਚੋਂ ਵਿਕਣਯੋਗ ਕਬਾੜ ਦਾ ਸਮਾਨ ‘ਕੱਠਾ ਕਰਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ
‘ਘਰ ਵਿਚ ਚਾਰ ਪੁੱਤ ਤੇ ਚਾਰ ਨੂੰਹਾਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਚੌਂਕੇ ਦਾ ਕੰਮ ਨਾ ਛੁੱਟਿਆ। ਸੋਚਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ਚਾਰ ਪੁੱਤਾਂ ਦੀ ਮਾਂ
ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਵੱਡੇ ਮੰਦਰ ‘ਚ ਪੁਜਾਰੀ ,ਸਾਡੇ ਘਰ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਧਾਰਮਿਕ ,ਘਰ ਦੀ ਆਈ ਚਲਾਈ ਮੰਦਰ ਤੇ ਪੂਜਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸਮੱਗਰੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚੱਲਦੀ
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਡੱਕਾ ਨਾ ਦੂਹਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ਾ ਮੁਲੱਖ, ਜੱਟ ਜੱਟੀਆਂ ਕਹਾਉਣ ਵਾਲੇ ਐਸ਼ੀ ਪੱਠੇ … ਜਦ ਦਰਖੱਤਾਂ ਤੇ ਲੱਗੇ ਡਾਲਰ, ਪੌਂਡ ਜਾਂ ਯੂਰੋ ਤੋੜਣ ਬਾਹਰਲੇ

ਪੀਰੀਅਡ ਵੱਜਣ ਸਾਰ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਲਾਸ ‘ਚ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ। ਸਾਰੀ ਕਲਾਸ ‘ਤੇ ਘੋਖਣੀ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ, ਗੁਰਜੋਤ ਬੜਾ ਉਦਾਸ ਜਿਹਾ ਬੈਠਾ ਹੈ।

ਸਵੇਰੇ ਚਾਰ ਵਜੇ ਮੇਰੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਅਚਾਨਕ ਵਿਗੜ ਗਈ ਅਤੇ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹ ਇਸ ਫਾਨੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਗਏ। ਉਸ
