ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਡੱਕਾ ਨਾ ਦੂਹਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲ਼ਾ ਮੁਲੱਖ, ਜੱਟ ਜੱਟੀਆਂ ਕਹਾਉਣ ਵਾਲੇ ਐਸ਼ੀ ਪੱਠੇ … ਜਦ ਦਰਖੱਤਾਂ ਤੇ ਲੱਗੇ ਡਾਲਰ, ਪੌਂਡ ਜਾਂ ਯੂਰੋ ਤੋੜਣ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕ ਪਹੁੰਚਦੇ ਨੇ.. ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਵਹਿਮ ਦੂਰ ਹੁੰਦੈ.. ਤੇ ਫੇਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅੰਦਰਲਾ ਜੱਟਪੁਣਾ ਮਰਦਾ..!
ਫੇਰ ਰੰਗ ਦਾ ਗੁਮਾਨ ਖਤਮ ਹੁੰਦਾ..! ਫੇਰ ਔਰਤ ਪ੍ਰਤੀ ਸੋਚ ਬਦਲਦੀ ਐ ਭਾਂਵੇ ਆਪਣੀ ਭਾਂਵੇ ਪਰਾਈ ..! ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਜਾਚ ਆਉਦੀ ਐ ..,..ਭਾਂਵੇਂ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਹੀ ਆਵੇ ਤੇ ਚੀਕਾਂ ਬਾਹਲ਼ੀ ਦੂਰ ਨੀ ਅੱਪੜਦੀਆਂ !
ਸਾਰੀ ਕਮਾਈ ਦਸਾਂ ਨੌਹਾਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਐ..! ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਆਉਦੀ ਐ..! ਚੁਗਲੀ ਨਿੰਦਿਆ ਤੋਂ ਜੀਭ ਨੂੰ ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਛੁਟਕਾਰਾ ਮਿਲ਼ਦਾ ਐ..!
ਫੇਰ ਡੇਰੇ , ਬਾਬਿਆਂ ਤੇ ਗੁਰਦਵਾਰਿਆਂ ਚ ਫਰਕ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ..! ਦਸਵੰਧ ਦੇ ਸਵਰੂਪ ਬਦਲਦੇ ਆ ਜੋ ਸਿੱਖੀ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਫੋਰਟ ਮੈਕਮਰੀ ਵਰਗੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਬੇਘਰ ਬਸ਼ਿੰਦਿਆ ਵਾਰੇ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ..! ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਵਧਦੀ ਹੈ..!
ਆਤਮ ਨਿਰਭਰਤਾ ਤੇ ਇੱਕਲੇ ਫੈਸਲੇ ਲੈਣ ਦਾ ਵੱਲ ਆਉਦਾਂ ਹੈ..! ਹੱਕ ਤੇ ਅਜ਼ਾਦੀ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਚੱਲਦਾ ਐ, ਕਿ ਇਹ ਕੀ ਬਲਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ..! ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਜਾਗਦਾ ਐ ਤੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚਿਣਗ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਹਤਰ ਕਿਵੇਂ ਹੋਵੇ..!
ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਰਹਿੰਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਖੱਟੇ ਮਿੱਠੇ ਤਜ਼ੁਰਬੇ ਮੋਹ ਭੰਗ ਕਰਦੇ ਨੇ ! ਬਹੁਤੀ ਆਓ ਭਗਤ ਅਟੈਚੀਆਂ ਦੇ ਭਾਰ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਲੇ ਸਮਾਨ ਤੇ ਹੀ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ..! ਬੰਦੇ ਦਾ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਚਿਰਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਮਿਲਣਾਂ ਬੇ-ਮਾਇਨੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ..!
ਤੇ ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲ਼ੀ ਬੰਦਾ ਐਧਰਲੇ ਸਿਸਟਮ ਚ ਢਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਘਰਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਦੀ ਉਲਝਣ ਚ ਉਲਝੇ ਵਿਆਜ ਦੀ, ਪੰਜਾਬ ਜਾਕੇ ਵਸਣ ਦੀ ਚਾਹਨਾ ਦਮ ਤੋੜ ਦਿੰਦੀ ਐ..! ਨਿਰਮੋਹੀ ਧਰਤੀ ਦੇ ਨਿਰਮੋਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਠੱਪਾ ਲਵਾ ਕੇ ਬੰਦਾ ਵੱਤਰ ਸਿਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਸਦਾ ਪੰਜਾਬ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਘਟਦਾ ਘਟਦਾ ਘਟ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਪਾਸਪੋਰਟ ਤੇ ਡਿਪਾਰਚਰ ਟੂ ਡਿਪਾਰਚਰ ਦੀ ਤਰੀਖ ਲੰਬੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਐ..!
ਬੱਸ ਇਹੋ ਕਹਾਣੀ ਐ ਜੀ ਸਾਡੀ………. ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ ਇੰਡੀਆ ਵਾਲਿਆਂ ਐਨ.ਆਰ.ਆਈਜ਼ ਦੀ…….!