ਬਠਿੰਡਾ ਗੋਲੀ ਕਾਂਡ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਵੇਖੀਆਂ। ਦਿਲ-ਦਿਮਾਗ਼ ਉਸ ਲੜਕੇ ਵਲੋਂ ਫੜੀ ਹੋਈ ਬੰਦੂਕ ਉਤੇ ਹੀ ਟਿਕਿਆ ਰਿਹਾ। ਵਾਰ-ਵਾਰ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਹੁਣ ਜੈਸਿਕਾ ਲਾਲ ਵਰਗੇ ਕਾਂਡ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਇਹ ਵੀ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਹੁਣ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਨਕਾਰਨ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਬੰਦੂਕ ਦੀ ਗੋਲੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਹੀ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਬੜੀ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਧਿਆਨ ਉਸ ਗਿਰਾਵਟ ਵਲ ਗਿਆ ਜਿਸ ਵਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਕੇ ਇਕ ਔਰਤ ਹੋਣ ਨਾਤੇ, ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਸੋਚ ਸਾਹਮਣੇ ਹਾਰ ਗਈ। ਜਿਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਨੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੀ ਬੇਟੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਸੀ ਜਿਥੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਂਦੇ ਕਈ ਲੋਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਮਜ਼ੇ ਲੈ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਕੁੜੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਰਦਾਂ ਵਾਸਤੇ ‘ਚੀਜ਼ਾਂ’ ਹੀ ਸਨ। ਇਸੇ ਕਰ ਕੇ ਤਾਕਤ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਧੁਤ ਇਕ ਨੌਜੁਆਨ ਨੇ ਉਸ ਮਾਂ ਬਣਨ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਅਪਣੀ ਮੈਲੀ ਅੱਖ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਜਿਥੇ ਇਕ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਅਸੀ ਡੋਲੀ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਵਿਦਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਉਥੇ ਅਪਣੀਆਂ ਹੋਰ ਬੇਟੀਆਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰ ਦੀ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਮਾਜਕ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਉੱਚ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਆਹਾਂ ਵਿਚ ਟੱਪੇ, ਬੋਲੀਆਂ, ਗਿੱਧਾ, ਭੰਗੜਾ, ਢੋਲਕਾਂ ਗੂੰਜਦੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਕਾਲੇ ਚਸ਼ਮੇ, ਧੀਆਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਤੇ ਪਿਤਾ ਬਰਾਬਰ ਆਦਮੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਨੋਚਦੇ ਵੇਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਅਸੀ ਜਿਥੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਵਸਤੂ ਵਾਂਗ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ? ਜੇ ਨੱਚਣਾ ਇਕ ਵਿਆਹ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਮੰਚ ਉਤੇ ਮੁੰਡੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਬੰਦੂਕਾਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਨ? ਅਸੀ ਬੇਟੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾ ਲਿਖਾ ਕੇ ਅੱਗੇ ਲਿਆ ਰਹੇ ਹਾਂ ਪਰ ਬਰਾਬਰੀ ਦਾ ਮੰਚ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੇ। ਜਦ ਤਕ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਵਸਤੂ ਵਜੋਂ ਵੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਹੇਗਾ, ਬੇਟੀਆਂ ਵਾਸਤੇ ਬਰਾਬਰੀ ਹਾਸਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕੇਗੀ। ਅੱਜ ਐਸ.ਜੀ.ਪੀ.ਸੀ. ਵਲੋਂ ਇਹ ਤਹਿਕੀਕਾਤ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਵਲੋਂ ਸਿਰ ਢੱਕਣ ਲਗਿਆਂ ਇਕ ਟੋਪੀ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਮਰਿਆਦਾ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਪਹਿਲਾ ਗ਼ੈਰ ਸਿੱਖ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਸਿਰ ਢੱਕ ਕੇ ਆਇਆ, ਲੰਗਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਕੇ ਗਿਆ, ਅਸੀ ਉਸ ਦੇ ਵੀ ਵਾਲ ਉਖਾੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ ਕਿ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਵਿਚ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਜਸ਼ਨਾਂ ਵਿਚ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਕਮਨਾਮੇ ਕੱਢ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਹਿਜਧਾਰੀ ਸਿੱਖ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਪਰ ਜੋ ਲੋਕ ਅਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਿਖਾਵੇ ਵਜੋਂ ਸਿੱਖ ਕਹਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਲਿਖੀ ਬਾਣੀ ਦੀ ਪ੍ਰਤੱਖ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ!
ਔਰਤਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਸਤਿਕਾਰ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਘੱਟ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜਕ, ਧਾਰਮਕ, ਸਿਆਸੀ ਤਾਣੇ ਬਾਣੇ ਵਿਚ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਇਕ ਵਸਤੂ ਵਾਂਗ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਗ਼ਲਤੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣੀ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।